Amerikalı şarkıcı-söz yazarı Norah Jones, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nde dokuzuncu stüdyo albümü “Visions”ı çıkardı.
2002 yılının Haziran ayında çıkan Norah Jones’un ilk albümü “Come Away With Me”, plak şirketi Blue Note’a şaşırtıcı bir kazanç sağlamıştı. Blues, folk, country ve 70’lerin soft rock müziği arasında gezinen albümde Norah, utangaç sesi ve tıngırdayan piyanoyla üç kişilik orkestraya zarifçe eşlik ediyordu. Bu albümdeki şarkılar, radyolar, televizyonlar bir yana, tüm kafelerde, özel partilerde, gecelerde, hatta yanımızdan hızla geçen arabaların teybinde bile çalmıştı. Albüm ticari açıdan müzik endüstrisinin o yıl en büyük sürpriziydi ve böylelikle tüm dünya Norah Jones adında yepyeni bir yıldız tanımıştı. Ancak bizim bir avuç yerli müzik dinleyicisine Norah’ı tanımak biraz daha erken nasip olmuştu. New York’ta yaşayan İlhan Erşahin “Come Away With Me” albümünün çıkmasının arifesinde Çeşme Alaçatı’ya konsere gelirken yanında az konuşan, çekingen ve halim selim genç bir kızcağız getirmişti, sahnede kendisine sesiyle eşlik ediyordu. Dönerken de yakınındakilere şunu söylemişti: “Yakında bir albümü çıkacak, tüm dünya onu tanıyacak!”
Dünya bu Amerikalı şarkıcı-söz yazarını gerçekten de iyi tanıdı ve Norah 22 yıl sonra şimdi dokuzuncu stüdyo albümü “Visions”ı, anlamlı bir günde 8 Mart Kadınlar Günü’nde çıkardı.
İkinci çalışması “Feels Like Home” (2004) benzer bir başarıyı yakalayınca müzik endüstrisindeki yeri sağlama alınmıştı. Sonraki üç albümünde – “Not Too Late” (2006), “The Fall” (2009) ve “Little Broken Hearts” (2012) – Norah, caz, country, indie-pop, rock ve daha fazlasını cesaretle birleştirdi. Jones daha sonra yaptığı her albümde ustalığını pekiştirdi. “Visions”, Norah’nın “Pick Me Up Off the Floor”dan bu yana ilk stüdyo çalışması.
Norah bir basın açıklamasında bu albüme kafasında canlandırdığı fikirlerin çoğunun gece yarısı ya da uykudan hemen önceki anda geldiğini için bu adı verdiğini söyledi. Albüm Los Angeles Times tarafından “saykodelik bir garaj ruhu kaydı” olarak tanımlandı. “Visions” ateşli vokalleri, bulanık gitarları, dengesiz davullar ve vızıltılı old-school klavyeleriyle onun şimdiye değin yaptığı albümler arasında en şaşırtıcı olanı.
Norah burada lirizmi, piyano ve gitardaki üstün yetenekleri ve solist olarak becerileri cömertçe sergiliyor. Yapımcı Leon Michels, albüm için şarkı yazma görevini iki kişi arasında paylaştırmış: Pete Remm ve Homer Steinweiss. Bu işbirliği Norah’ya blues’dan soul’a kadar geniş bir yelpaze aralığı temin etmiş. “Visions” ile onun “Not Too Late”den bu yana öne çıkardığı progresif caz-pop karışımı genişliyor. Bu, Norah’nın şimdiye kadarki en saf kaydı; Norah piyano veya gitar çalarken yanında ekseri yapımcının davulu oluyor. Ama trompetçi Dave Guy, basçı Jesse Murphy ve davulcu Brian Blade gibi eski dostlarının katkılarını da azımsamamalıyız.
Radikal bir yeniden yapılanma olmasa da, şaşırtan şekilde Norah burada bazı kalıpları kırıyor. Alışılagelmiş pop-caz formüllerinden yararlanmak yerine klasik piyano ve gitar pasajlarıyla old-school stilleri tercih ediyor. Hafif saykodelik dokunuşların psikolojik etkileri çok işe yarıyor.
Parçaların tamamı insanın iç dünyasıyla, aşk hayatıyla ilgili. Norah albüm boyunca ton farklılığına ve dengeye önem veriyor; bilhassa umutsuz olmamaya özen gösteriyor. Bu albüm, karanlık tünelden (salgın günlerinden) çıkıp gün ışığının ve özgürlüğün tadını çıkarmaya benziyor. Zaman zaman kasvetli şarkılar söylese de, insanlara ışık tutma özelliğini hiç kaybetmiyor. Belki de milyonlarca insan onu halen ilk günün sıcaklığı ile bu yüzden seviyor.
O artık 22 yıl önce sahilde “Don’t Know Why” şarkısını söyleyen genç kız değil. Norah ilk albümün satış başarısını sonraki kariyeri boyunca hiç yakalayamamış olsa da, bu albümle kesinlikle onuncu Grammy kazanma potansiyeli var. “Vision” tutarlı mizacıyla rafine kulaklar için 2024 yılının en ideal albümlerden biri.
